लघुकथा – “छलफल”

(हाम्रै मेलम्ची, हाम्रै संबिधानसभा अनि हाम्रै काम गर्ने तरिका ।)        

                                                रङ्ग–रङ्गका प्लेट हातमा लिएर एउटा समुह गाईँ गुईँ गर्दै थियो । रहर भो भिडलाई बुझ्ने, नजिक गएँ म ।
सुनिदै थियो स्
 १० “नुन अलिक कडा हाल्नु पर्छ ।”

 २० “भाग लगाउन छिमेकी लाई बोलाउनपर्छ ।”
  ३० “पहिले अचारको बाँडफाँड पछि तरकारी भाग लगाउन पर्छ ।”
  ४० “छेउको मान्छेबाट भाग लगाउन शुरु गर्नुपर्छ ।”
  ५० “तरकारी डाडुले भाग लगाउनपर्छ ।”
  ६० “पेटको नाप अनुसार खाना पस्कनुपर्छ ।”
  ७० “बढि भएको खाना गाउँकै पशुहरुलाई बाँड्नुपर्छ ।”
  ८० “आफुले प्रयोग गरेका भाँडा आँफै माझ्नुपर्छ ।” आदि आदि ।


                                                 निकै समय उनीहरुको कुरा सुनेपछि निकै खुशी लाग्यो । सबै गाउँले मिलेर केहि बिशेष पकवान बनाएछन् भनेर हेर्न भान्सा तिर छिरेँ ।

                                                 चिसो चुल्हो सहितको भान्सा दुर्गन्धित अनि असरल्ल थियो । सबै सामानहरु कामै नलाग्ने भएर कुहिसकेका थिए । केहि काम लाग्ने खानेकुरा गाउँकै पशुहरु छिरेर खाँदै थिए ।

                                                 “खानेकुरा मिठो बनाउन मसला अलिक थप्नु पर्छ ।” – बाहिर छलफलमा अर्को नियम पारित हुँदै थियो.................................. ।

                                                                                        समाप्त