हात्ती मेरो साथी

by Raju Dahal on बुधबार , नोभेम्बर 2, 2011 तारिख 8:28pm बजे

 

                                   हात्ती, हामी सबै साथीभाई उस्लाई हात्तीको नामबाटै ज्यादा चिन्ने गर्दथ्यौँ । कतिपय साथीहरुलाई त उस्को बास्तबीक नाम नै के थियो पत्तै थिएन । उस्को आहारा र जिउडाल अनुसार पुन न्वारान गरेका थियौँ हामीले । हुन त उस्को नामाकरण गर्ने वाक्य अरु पनि हुन सक्थे – हरिश्चन्द्र, कर्ण, दानबीर, सहयोगकुमार वा यस्तै यस्तै । आफुलाई मेटाएरै भएपनि अरुलाई सहयोग गर्नु अनि तीनका आखाँमा खुशी खोज्नु उस्को जिबनको लक्ष्य थियो । कैयौँ मान्छेलाई जिन्दगीका अप्ठ्यारा खाडलबाट झिकेर सहि बाटो देखाउने उस्को कामबाट हामी सबै गौरब महशुस गर्दथ्यौँ आखिर उ हाम्रो मिल्ने साथी थियो । समयको क्रमसँगै उस्को नाम र कामको चर्चा जताततै फैलन थाल्यो । हामी सबै खुशी थियौँ किनकी हात्ती धेरै खुशी थियो ।


                                     समयको क्रमसँगै एकदिन हात्तीले ढोई भेट्यो । उ खुशी फेरि पनि हामी खुशी । समय बित्दै गयो, हात्ती हामीबाट टाढा हुँदै गयो, तर उ हाम्रो अतितमा बाँचेको थियो अनि बिगतमा हाँसेको थियो । हाम्रो जमघटबाट ओझेल कहिल्यै भएन उ ।

                                      अकस्मात, पुनः एकदिन हामी सबै जम्मा भएका थियौँ । सबैका आखाँ भरिएका थिए, सबैका आवाज रोदनमय थिए, मात्र–मात्र हात्तीलाई छोडेर । उस्को अनुहारमा कुन भाव थियो जान्न अनि पढ्न सकेनौँ हामीले । हो, उ हाम्रो हात्ती । कैयौँलाई जिन्दगीका गहिरा र अप्ठ्यारा खाडलबाट निकालिदीने, आफु मरेरै पनि अरुलाई बचाउँन चाहने, हाम्रो प्यारो हात्ती । एउटा सडक भित्ताको सानो नालीमा लडिरहेको थियो, आकाश तर्फ फर्किएर चुपचाप फेरि पनि चुपचाप....... ।

                                     हामी रोयौँ उ सम्झाउन आएन, सम्हाल्न आएन तर उस्का निर्दोष आँखा हामीलाई नै हेरिरहेका थिए । हातको छेउमै एउटा मैलो पानीको बोतल लडिरहेको थियो, एउटा नमिठो वास छोडेर ...।

                                    हो हात्ती, हामी तिमी बन्न सकेनौँ तिमीलाई त्यती सानो खाडलबाट झिक्न सकेनौँ । गफमा कैयौँ पटक झिक्यौँ तर तर मात्र गफमा मात्र गफमा............ ।    

                                                                        समाप्त