मेरो अस्तित्व

                                                                           – राजु दाहाल

                             

मभित्र आगो छ

जसले पलपल 

तताइ रहन्छ मेरा सम्पूर्ण अवयवहरुलाई

र त, 

कहिले समाज देखि चिढिन्छु

कहिले आफैंदेखि मुर्मुरिन्छु

जब,

सुस्तामा घाउ लाग्छ

मेरो रगत तात्छ ।

बिमास्थलमा सुरक्षाकर्मि कुटिन्छन्

मेरो रगत उम्लन्छ 

मेरो देशलाई जव मैदानको भकुण्डो बनाउँछन् ठालुहरु

मेरो रगत बाफिन्छ........ 

×××

मभित्र पानी पनि छ 

जुन हरपल बगिरहन्छ 

यहि पानी,

पसिना भएर बग्नु पर्ने हो 

देशका कुना–कुनामा 

जीवन भएर लहलहाउनु पर्ने हो 

सृष्टिका मुना–मुनामा 

तर,

कलिला सपना र अनिश्चित गन्तव्य बोकेर 

काठमाडौं नै नटेकि बिदेशिएका पालुवाहरुको 

पीडाहरुले गिजोल्छ

दबाइएका आवाजहरुको मर्मले चिमोट्छ

तब,

म भित्रको पानी, हररात आँशु भएर बग्छ 

जब नेपालीलाई सपनाले पनि ठग्छ.......

×××

मभित्र वायु पनि छ

रमाउने आयु पनि छ 

र त, 

रंगीन पखेँटा चाल्दै संसार डुल्छु

शान्ति आएको कल्पना गर्छु

देश बनिएको सपना देख्छु

कल्पनामा हराउँछु

सपनैमा रमाउँछु.......

×××

मभित्र माटो पनि छ

जिवनको बाटो पनि छ

जसरि धर्तीले सहन्छ 

म पनि सहन्छु

कहिले बाबु भएर, कहिले छोरो भएर

कहिले नागरिक भएर, त कहिले मान्छे भएर

साँच्चै,

धर्तीजस्तै सहनशिलताको पराकाष्ठा ममा पनि छ

हो,

ममा पक्कै माटो छ........

×××

आगो छ तातो छु,

हावा छ चलायमान छु

पानी छ बगिरहन्छु

माटो छ सहिरहन्छु........

×××

कहिलेकाँही प्रश्न गर्छु आत्मासँग

सहन त सहन्छु नै

तर अर्कै दिशाबाट आएको

यो प्रदुषित वायुलाई

कहिलेसम्म चुपचाप सहिरहने ?

समाप्त